Spoedopname

Vrijdagmiddag had ik al een beetje buikpijn. We hebben nog met elkaar gegeten, maar daarna werd de buikpijn erger. We hebben de avond nog tv gekeken, een spelletje gedaan en toen naar bed gegaan. Na een nachtje slaap zou het vast beter gaan. Maar helaas, de buikpijn werd erger en ik werd misselijk. Vrijdagnacht tegen enen besloot mijn liefje de huisartsenpost te bellen. Ik vond het niet zo nodig en we hadden 4 pubers die al lagen te slapen, dus konden we ook niet weg.

Toch belde hij en we moesten komen. We hebben Fleur wakker gemaakt en gezegd dat we even naar de HAP gingen. De huisarts deed wat onderzoeken, maar wist het eigenlijk ook niet zo goed. Ze twijfelde, dus belde ze een chirurg om het nog even te checken. 

Door naar de spoedeisende hulp. Daar aangekomen werd er gelijk bloed geprikt en mijn urine nagekeken. De witte bloedcellen waren te hoog. En nadat de chirurg mijn buik had gevoeld, besloot hij een CT- scan te laten maken. Ik kreeg nog iets tegen de misselijkheid en een stoot morfine.

Op de uitslag van de scan was te zien dat er een knik in mijn dunne darm zat en mijn maag volgelopen was, omdat het niet door kon. Dit kwam waarschijnlijk door littekenweefsel van mijn (meerdere) eerdere buikoperaties.

Conclusie: opname. 😢

Ik zou worden opgenomen en ik moest een maaghevel. Ik snapte er niks meer van, het ging zo snel. 

Op de SEH zouden ze de hevel plaatsen, maar dat ging niet goed. Er moest een slangetje via mijn neus door mijn keel naar mijn maag. Ik ben nog nooit zo in paniek geweest. Ik begon over te geven en kreeg geen lucht. Poging afgebroken. Ze zouden het op de afdeling nog een keer proberen.

Rond kwart voor 7 in de ochtend ging Ramon naar huis, waar nog steeds 4 pubers lagen te slapen (Fleur iets minder). Ik ging naar de afdeling. Daar werd nog een keer geprobeerd om de maaghevel te plaatsen, maar ook hier ging het mis. Weer een paniekaanval. Ze besloten de maaghevel te plaatsen bij de endoscopie. Daar gingen ze eerst met een lampje naar binnen en werd de hevel geplaatst. Ook daar had ik paniek, maar hij moest erdoor. Ze waren daar gelukkig heel rustig en uiteindelijk is het gelukt. Weer terug naar de afdeling.

Daar deed de hevel zijn werk en mijn maag werd wat leger. Ondertussen mocht ik niks eten, alleen water drinken en af en toe een beetje siroop. Ik kreeg een infuus voor extra vocht. Mijn lief kwam met de kids, dat was best spannend voor ze. Vrijdag was ik gewoon thuis en zaterdag werden ze wakker en was ik weg.

In de avond kreeg ik een flinke dosis contrastvloeistof via het infuus. Dit zou een dubbele werking hebben. Het zou de darmen wat losser maken en op een foto (die de volgende dag vroeg gemaakt zou worden) zou zichtbaar zijn of het de juiste weg zou nemen door de darmen. 

Zondagochtend om kwart voor 7 werd de foto gemaakt. Verder is er zondag niks gebeurd. Ik heb veel geslapen, was erg suf van de medicatie. Wel kwamen mijn lief en de kids langs. En mijn moeder en zus. Niet allemaal tegelijk natuurlijk. Er mochten maar 2 mensen tegelijk bij me.

Maandag hoorde ik dat de contrastvloeistof goed zijn werk had gedaan en de goede weg op ging. Dus in de ochtend mocht de stop op de hevel, om te kijken of het goed zou gaan. Ik mocht een beetje yoghurt en vla eten. Hoe blij ik was met een beetje vla. 

Toen was het kijken of ik misselijk zou worden of niet. Als ik misselijk werd, ging het nog niet helemaal goed. Maar ik werd niet misselijk.

In de middag werd met een grote spuit gekeken of de vla er via de hevel weer uitkwam en dit was minimaal. De maaghevel mocht eruit. Wat was ik blij. 🙂

In de avond mocht ik 2 boterhammetjes met kaas eten en een beetje tomatensoep (de bouillon). Ook dat was heerlijk. 

Rond een uur of 7 kwam mijn lief met Fleur en Sanne en ook mijn broer en schoonzus kwamen. Ik mocht in de rolstoel mee naar het restaurant beneden en heb genoten van het gezelschap en een heerlijke cappuccino. 

Voordat ik ging slapen mocht ook mijn infuus eruit. Ik dronk nu genoeg en extra vocht was niet meer nodig.

Vanochtend kwam het verlossende woord. Ik mocht naar huis. Zo blij, maar ook zo spannend.

Rond een uur of 10 was ik thuis. Zo fijn. Ik kon mijn liefdes weer lekker knuffelen.

In de brief van het ziekenhuis las ik wat het nu precies was, wat ik had: ileus.

Voor meer informatie, kun je kijken mlds.nl/ziekten/ileus

Ik ga nu genieten van al mijn liefdes, van mijn huisje en straks van mijn eigen bedje. ❤