Ongeveer een maand geleden schreef ik mijn laatste blog. Veel te lang geleden, maar door een verbouwing bij ons thuis ben ik druk geweest. Te druk. Met voorbereiden, met inpakken en vooral met het bewaken van mijn grens. Alles is op tijd gelukt, behalve het laatste. En daar heb ik behoorlijk last van.
We wonen in een huurwoning en wisten al een langere tijd dat ze de woning grondig gingen aanpakken: o.a. nieuwe ramen, nieuwe badkamer en wc en een nieuwe keuken. Dit betekende dat alles leeg moest. In ieder geval de ruimtes die nieuw zouden komen. De huiskamer en slaapkamers moesten anderhalve meter van het raam leeg en alles moest in het plastic. We kregen een logeerwoning voor de tijd dat we niet in ons eigen huis zouden kunnen. Dat was goed geregeld, Alleen zouden we die sleutel pas op 9 mei (de eerste dag van de verbouwing) krijgen, dus gaf behoorlijk wat stress.
We kregen de begindatum wel ruim van de tevoren, dus al snel begonnen met inpakken en onze persoonlijke spullen opgeslagen in een gehuurde box. Maar aangezien je alle ruimtes gewoon nog nodig hebt, kon het meeste pas op het laatste moment.
De meiden hadden vakantie en dat was fijn voor mij. Ze hebben me enorm geholpen.
Op 2 mei werd ik gebeld dat we de sleutel van de logeerwoning al konden krijgen. Superfijn. Al snel besloten we de spullen die we daar nodig zouden hebben vast te brengen. Woensdag 4 mei zijn we er vast gaan slapen, zodat de laatste dingen ook ingepakt konden worden en de keuken en badkamer eindelijk helemaal leeg gemaakt konden worden. Mijn lief had als verrassing vrijdags een thuiswerkdag, zodat hij ook nog even kon helpen met de laatste dingen.
Gelukt. Nog voor het weekend was alles klaar.
Nu zorgen voor rust en bijkomen van alles. Tot 3 juni (dan is alles klaar) kunnen we niet naar huis en zitten we dus in de logeerwoning. We mogen wel naar binnen om te kijken als de bouwvakkers weg zijn. En hier hoef ik weinig te doen, dus met de rust moest het goedkomen.
Niet helemaal dus, de bank zit niet lekker, het bed slaapt niet lekker en ik mis mijn eigen spullen. We zitten 5 hoog en het is behoorlijk warm in huis en in de slaapkamers.
Ondertussen gaan alle afspraken ook gewoon door. Afspraken bij de cesartherapie, de tandarts, de mondhygiënist, afspraken voor de kinderen op school, noem maar op. Ik moet goed de agenda in de gaten houden, want mijn hoofd wil echt niet meer.
En niet alleen mijn hoofd, mijn lijf wil ook steeds minder. Alles doet zeer, het lopen gaat steeds zwaarder en mijn nek en schouders blijven vast zitten.
Over ongeveer anderhalve week, op vrijdag 3 juni, kunnen we weer terug naar ons eigen huisje. En ook daar moet dan weer van alles gebeuren. Alles weer uit het plastic en weer terug op zijn plaats. Gelukkig hebben mijn lief en de meiden dan een lang weekend (Pinksteren) en kunnen we dit met elkaar doen. En hier zit geen tijdsdruk op, dus alles op het gemakje. Als we maar kunnen zitten, slapen, koken en douchen, is het al goed. Al is dat al genoeg werk.
Voor nu nog even proberen los te laten. Morgen staat er weer cesartherapie op het programma en wordt er eind van de middag een MRI van mijn hersenen gemaakt. Ook weer spannend.
'Tussen het volhouden door, mag je best even uitrusten'
Reactie plaatsen
Reacties