Te lang niet geschreven. Daar baal ik van.
Heb ik geen tijd? Heb ik geen zin? Of 'gewoon' geen energie?
Het nieuwe jaar is al even bezig en nog geen enkel stukje geschreven. Mijn energie gaat op aan andere dingen. Twee pubers in hun examenjaar, het uitzoeken van een nieuwe school. Eén puber in de derde en de oudste puber die weer terug is. Voor mezelf weer bezoeken aan (tand)artsen en de bijbehorende onderzoeken.
Een nieuw jaar en zoveel plannen, maar er komt niks van. Ik merk achteruitgang. Ik wil het niet zien, maar word er elke keer aan herinnerd. Veel dingen op de planning, veel prikkels en vooral heel moe.
In januari begon ik met veel bezoekjes aan de fysiotherapeut. Al lange tijd heb ik last van mijn schouder, nek en schouderblad. Mijn schouderblad stond naar binnen, massages en dry needling, maar de pijn ging niet weg. Er werd een echo gemaakt van mijn schouder. daar werd vocht gezien en dachten ze aan een peesontsteking. Inmiddels februari en een verwijzing naar de orthopeed. Daar werd een foto gemaakt en bracht ik een bezoek aan de arts. Op de foto was niks te zien, dus wilde hij graag een MRI laten maken. Dit kon allemaal vrij snel en begin maart kreeg ik de uitslag. Enige AC-artose te zien. Kan er ook nog wel bij. Wat twijfel bij de pijn is of het misschien ook nog uit de nek kan komen. Maar stap voor stap. En de volgende stap was een injectie met kenakort/lidocaïne om te kijken of dat de pijn verminderd. Nu zo'n 2 weken geleden heb ik deze injectie gehad, een zeer pijnlijke injectie, De eerste dagen niet belasten en niet zwaar tillen, zelfs niet in de pannen roeren. Het koken heb ik dus bij de kinderen neergelegd. Een heerlijke macaroni kwam op tafel. Daar kan ik wel aan wennen. Benieuwd of en zo ja, wanneer het een beetje gaat werken. Eind april weer telefonisch contact met de arts.
Naast het schouderverhaal bracht ik ook nog een bezoekje aan de tandarts, omdat ik al enige tijd last had van mijn tandvlees. Niet zo gek, want de wortels van 1 kies waren helemaal afgestorven. Dus een wortelkanaalbehandeling. In twee afspraken werd dit weer helemaal opgeknapt. Maar het lange liggen op een tandartsstoel doet mijn lijf geen goed. De tweede behandeling duurde 70 minuten. Pittig, maar achter de rug.
Daarnaast proberen mijn lief en ik ook nog leuke dingen te doen. We zijn in januari samen naar de Efteling geweest. De rolstoel mee en genieten. Zwaar vermoeiend, maar zo leuk. Ik hoop dat ik nog lang mag genieten van dit soort (aangepaste) uitjes.
In maart hebben we een concert bezocht, Krezip. Ook zijn we naar Soldaat van Oranje geweest. Beide natuurlijk ook weer met rolstoel. Ik kan er nog steeds niet helemaal aan wennen, maar zo fijn dat ik op deze manier nog kan genieten van deze uitjes.
Een kleine impressie van een dagje Efteling zie je hier ➡️
Over wennen en accepteren gesproken. Laatst keken mijn lief en ik een documentaire op televisie over mensen in een scootmobiel en het accepteren daarvan. Ook wij hebben het er wel eens over. Het geeft een stukje vrijheid. Er kwam een jonge vrouw die niet kon accepteren dat ze met een scootmobiel meer vrijheid had. Haar vriend nam haar mee een ijsje halen, maar op voorwaarde dat ze op de scootmobiel gingen. Dat deden ze en ze heeft het helemaal geaccepteerd. Knap! Ik kan dan alleen maar huilen en me afvragen of ik het ooit zal accepteren . Op ik ooit op een scootmobiel ga zitten en op pad zou gaan, alleen. Mensen die kijken, die zich afvragen waarom je daarin zit.
Ben benieuwd naar verhalen van anderen, hoe heb jij dit geaccepteerd?
Ik laat het hier maar weer even bij voor nu. Hopelijk heb ik gauw weer zin, tijd en energie voor het volgende stukje. 🙏😉
Reactie plaatsen
Reacties