In 2004 werd bij mij de diagnose Fibromyalgie vastgesteld door een reumatoloog in het Diakonessen Ziekenhuis. Wat dit toen precies inhield wist ik niet. Wel dat ik pijn had en erg moe was.

Het werken ging moeizaam en ik werd doorverwezen naar Revalidatiecentrum de Hoogstraat voor een Fibromyalgiecursus. Het doel van de cursus was om te leren beter om te gaan met je klachten.

Samen met andere fibro-cursisten gingen we 3 maanden lang aan de slag met een revalidatiearts, fysiotherapeut, ergotherapeut, activiteitenbegeleidster, maatschappelijk werkster en psycholoog.

Het was fijn om deze cursus te doen met mensen die hetzelfde voelen als jij en je niet hoeft uit te leggen als iets niet gaat of als je er even doorheen zit.

Het ging even goed en heb mijn werk weer opgepakt, maar de klachten bleven en het onbegrip ook.

In 2008 kwam weer een moment dat het niet meer ging, op het werk, maar ook privé.
De balans was weer weg.

Via de bedrijfsarts van mijn toenmalige werk kwam ik terecht bij Winnock.
Na een kennismakingsgesprek en een multidisciplinair onderzoek begon het interventie programma.

Een programma van 2 weken, hele dagen aan de slag met een bewegings- en re-integratiearts, een medisch specialist en een psycholoog.

Daarna nog een paar terugkomdagen en weer opbouwend aan het werk.

Ik had het zwaar, een werkgever die de klachten niet serieus nam en maar vond dat ik me aanstelde. Maar ik had ook geen keuze. Er moest gewerkt worden om geld te verdienen.

In 2015 werd ik boventallig verklaard en had ik ineens geen baan meer.
Ik heb een jaar thuisgezeten en werd in juli 2016 aangenomen in het ziekenhuis op de poli Cardiologie. Hier heb ik eigenlijk nooit iets verteld over de fibro en deed ik ‘gewoon’ mijn ding.

Tot januari 2020. Toen stond mijn wereld op zijn kop.