Op 23 augustus 2020 besloot ik, na een half jaar ziek thuis te zijn, mijn verhalen te gaan delen. Ik zat toen in een burn-out (wat achteraf misschien helemaal geen burn-out was). Ik deed dit in een besloten groep op Facebook, omdat dat voor mij nog enigszins 'veilig' was. Op Facebook zie je vaak alleen maar leuke verhalen en leuke foto's. Zo ook vaak bij mij. Ik merkte dat mensen daar snel een oordeel over kunnen hebben. Of zich afvragen waarom je die dingen wel kan doen, maar bijvoorbeeld niet kunt werken. Hier ontstond 'Mijn wereld op zijn kop 🙃'.
Ik schreef al vanaf april 2020 mijn verhalen op. Dit deed ik voor mezelf. Ik dacht dat het zou helpen in mijn proces alles van me af te schrijven. Ik heb inmiddels al een heel boek met verhalen. Het hielp zeker, maar toch liep ik steeds tegen nieuwe dingen aan. Waar ik het meeste moeite mee had, was het uitleggen aan anderen hoe ik me voelde, dat mijn lijf me steeds meer in de steek liet, en mijn hoofd ook. Ik liep bij een psycholoog die me hielp anders tegen dingen aan te kijken. Maar mijn lijf bleef protesteren, ik bleef extreem moe, ik bleef hoofdpijn houden, en koorts. Dit kon niet alleen een burn-out zijn. Maar zonder andere diagnose blijft het lastig uit te leggen wat je voelt.
Heel lang heb ik gedacht dat mensen me een aansteller vonden of dat ze me niet serieus namen. Dit heb ik deels los kunnen laten, maar echt nog niet helemaal.
Om deze reden begon ik 'Mijn wereld op zijn kop 🙃'. Zodat ik mensen uit kon leggen hoe ik me voelde of hoe mijn lijf reageert op bijvoorbeeld een avondje uit of een nachtje weg. Toch een soort verantwoorden waarom ik dingen wel of niet doe, in de hoop dat het begrepen wordt. Misschien is dit wel iets wat nooit helemaal verdwijnt, het gevoel je te moeten verantwoorden. Al hoop ik natuurlijk van wel.
Mijn eerste berichtje op de besloten Facebook pagina ging over een nachtje weg samen met mijn liefje. De tekst en foto's op Facebook zagen er goed uit, maar op mijn eigen pagina had ik de tekst wat uitgebreid.
Hoe 'Mijn wereld op zijn kop 🙃' begon:
23 augustus 2020
Een nachtje naar een hotel geweest. En niet zomaar een hotel. Kloosterhotel Willibrordhaeghe in Deurne. We verbleven in een suite met jacuzzi. Heerlijk! De foto's laten zien dat we het fijn gehad hebben en dat hebben we!
Wat de foto's niet laten zien, was mijn paniek in de auto (te druk en te chaotisch op de weg, tenminste.. in mijn hoofd), mijn middagslaapje (die ik nodig heb om de dag vol te houden) en mijn huilbui in de avond (omdat ik me schuldig voel over mijn gevoel).
Toch kan ik ook genieten.. Van een andere omgeving, van lekker eten en een heerlijk wijntje, maar vooral van mijn grote liefde die mij accepteert zoals ik ben.. ❤
Op deze pagina is de zoektocht naar mijn klachten, de artsen bezoeken en de dingen waar ik tegenaan liep qua werk te lezen, zodat de mensen om me heen mee konden gaan in het proces. Het proces naar de diagnose CVS met inspanningsgebonden hyperthermie.
Pas later, mei 2021, besloot ik mijn verhalen te plaatsen voor iedereen. Eerder was ik hier nog niet klaar voor.
En nu, al een jaar 'mijn wereld op zijn kop 🙃'. Ik vind het schrijven fijn en ik hoop dat mensen wat hebben aan mijn verhalen. Mensen met of zonder chronische ziekten. 🥰
Reactie plaatsen
Reacties
Zo herkenbaar dat verantwoorden, ik loop hier ook tegenaan met als gevolg ik bijna niets meer plaats op fb behalve de dingen die mij geen energie kosten ( of opleveren wat andere niet begrijpen) Jammer dat je niet gewoon jezelf kan zijn open en spontaan...... ik snap je en ik voel je.....😘