De eerste week van de meivakantie. Alle kinderen in huis. We gingen met zijn zessen lekker een lekker midweekje weg. Maar eerst vierden we zondag (23/4) een klein feestje. Mijn lief en ik zijn 5 jaar samen. In deze blog neem ik je mee in ons feestje, onze minivakantie en mijn beroerde weerstand. Nooit saai hier in huis.
Zondag 23 april, 5 jaar geleden, leerde ik Ramon kennen, mijn lief. Wat hebben wij een hoop meegemaakt in de afgelopen jaren. Toen we elkaar leerden kennen, was ik nog redelijk gezond, kon ik nog werken en hoefden we veel minder over alles na te denken. Ik ben zo dankbaar! Dankbaar dat hij me in alles steunt en mij zoveel liefde geeft. Dat verdiende een klein feestje. De avond ervoor hebben we gewacht tot 0.00 uur. Het leek wel oud & nieuw. We proostten en gaven elkaar onze kado's. Zo kreeg ik een heerlijk luchtje, een borrelplankje met onze namen, een mooie lijst met onze ontmoetingsplek in een coördinaat en chocola.
Ik gaf hem whisky met het mooiste etiket ooit (althans, dat vind ik😉): een vlinder met daarin blauwe ogen, een Winnie de Poeh onesie (omdat hij mijn Pooh Bear is) en een nachtje weg. We gaan slapen in een wijnvat, aangezien 5 jaar terug alles begonnen is met een fles wijn.
Zondags kwam mijn moeder langs om een lekker taartje mee te eten. Ook kregen we mooie kado's van de kinderen. Chocola, mooie foto's in lijstjes en een mooie brief waarin stond dat ze, wanneer wij dat willen, een heerlijk 3-gangen diner voor ons gaan maken.
Een hele fijne dag vol liefde.
Maandag vertrokken we naar onze minivakantie in Drenthe. Maar eerst nog even langs de fysio, waar mijn nek en schouders gemasseerd werden. Ik werd ingetaped om het wat rust te geven. Helaas stond ik ook op met wat pijn bij mijn kies.
In de middag kwamen we aan in Wezuperbrug, een mooie huisje in een rustige omgeving. Dinsdag zijn we even gaan zwemmen en hebben we 's avonds pannenkoeken gegeten in een heel knus pannenkoekenhuis. Op de terugweg nog even langs een hunebed gereden. Want je kunt niet naar Drenthe zonder een hunebed te zien. 😉
Woensdag stond kamp Westerbork op de planning. Helaas werd de pijn in mijn mond alleen maar erger. Gelukkig niks ernstigs dat gelijk verholpen moest worden. Hij spoot er een gel in om de pijn te verzachten, maar ik kon er nog wel even last van blijven houden.
Donderdag was het koningsdag en als 'verrassing' voor de kids hadden we allerlei oranje shirts en accessoires meegenomen. We bezochten een klein marktje in Westerbork om toch even het koningsdag gevoel te hebben. En natuurlijk een oranje tompouce bij de koffie.
Vrijdag gingen we weer naar huis, waar dan natuurlijk gelijk de was weer gedaan moet worden. Verder de dag rustig doorgekomen. Tegen een uur of 6 zouden we lekker patatjes gaan eten, maar ik zat aan tafel en stortte compleet in. Het enige wat ik nog kon zeggen was 'ik ga naar bed'. En huilend ging ik liggen. Een uurtje, dacht ik. Maar ik stond niet meer op tot eind van de volgende ochtend. De kinderen schrikken hiervan, dat vind ik vervelend. Ik baal dan vooral, dan ben ik mezelf zat en vraag me af wat ik teveel gedaan heb. Maar dat heeft geen zin, ik kan me beter gewoon aan overgeven. Gelukkig ging het zaterdag al iets beter en kwam ik een beetje bij. Kon ik weer lekker op de bank liggen bij mijn liefdes. De dagen erna proberen rustig aan te doen.
Tot zondag mijn oor dichtklapt en niet meer open gaat. Pff, er is ook altijd wat! Dus maandag de huisarts maar gebeld. Ik kon gelukkig snel terecht en na het uitspuiten, was dit ook weer verholpen. Tenminste, volgende week nog even terug. Door de gehoorgangontsteking is het altijd drama met mijn oren. Een korst op mijn trommelvlies kreeg ze niet weg, dat wil ze volgende week nog even proberen. Dus vanaf zaterdag oliën en hopen dat het volgende week lukt.
Hopelijk wordt het nu iets rustiger, voor mij, maar zeker ook voor mijn liefdes thuis. 🤍
Chronisch ziek.. Nooit saai!
Reactie plaatsen
Reacties