Gisteren hadden we een dagje Moviepark Germany. Een gepland uitje via de u-pas. Ik zag er enorm tegenop na mijn niet zo fijne week. Maar de meiden hadden er zin, ik had er zin en mijn lief ging mee. Dus het moest gebeuren! Ik neem je mee in mijn belevenissen van deze dag.
De dagen ervoor heb ik erg rustig gedaan ter voorbereiding op deze dag. Dat ging gelukkig aardig, maar toch wel spanning voor deze dag.
Om 10 voor half 7 ging de wekker, aangezien we om kwart over 8 op de verzamelplek moesten zijn. We werden opgehaald met een bus. Ik heb een aardige tijd nodig om wakker te worden en op te starten, maar deze ochtend moest alles iets sneller. Ik had toch echt geen zin om die wekker nog eerder te zetten. De broodjes hadden we de avond ervoor al gesmeerd, dus alles lag klaar.
De rolstoel mee en op pad. Helaas kwam de bus een half uur te laat en hebben we even moeten wachten. Maar eenmaal in de bus, ging het oké. Na een uur en 3 kwartier waren we bij het park. Voor het eerst een hele dag in de rolstoel in een pretpark. Spannend! En red ik de dag zonder slaapje in de middag?
Gelukkig was het erg rustig, scheelt weer prikkels. Ik ben zelfs in 2 achtbanen geweest. De mensen in het park waren erg behulpzaam en we konden met de rolstoel door een ander pad naar de achtbaan en mochten we voor. Super lief.
De rest van de achtbanen en attracties heb ik over gelaten aan de meiden en mijn lief. Kreeg er toch een beetje hoofdpijn van. Gelukkig niet zo erg dat ik niet meer kon genieten. Ik genoot enorm van alles en zo trots op ons dat we dit gedaan hebben. Mijn lief en ik moeten namelijk nog steeds erg wennen aan die rolstoel en het nadenken over of het allemaal wel lukt.
Het weer was heerlijk, een droge dag met een zonnetje. het park is niet heel groot en de stukken tussen de attracties zijn goed te doen, dus dat scheelde weer voor de rolstoel-duwers.
Om half 5 moesten we weer verzamelen bij de bus voor de terugrit. Natuurlijk zijn er altijd mensen te laat, dus we vertrokken om kwart voor 5. Ik kon gelukkig een dutje doen in de bus, we zaten lekker achterin. Een dutje, geen echte slaap dus. Schreeuwende kinderen en geluiden zorgden ervoor dat dat niet lukte. Volgende keer toch ook mijn oordoppen maar meenemen.
Begin van de avond waren we thuis en konden we heerlijk met de beentjes languit op de bank, nagenieten.
Mijn gevoel van de dag: Dankbaar en trots. En met dat gevoel kon ik lekker mijn bedje in.
Chronisch ziek.. Trots zijn op wat je wel doet!
Reactie plaatsen
Reacties