Wat als je liefde ook ineens je mantelzorger is?
Of je familie of je kind(eren)?
Als je chronisch ziek word, verandert er veel. Het is een proces waar je doorheen moet. Lichamelijk, maar ook mentaal.
Dit geldt natuurlijk ook voor de mensen om je heen. Je gezin, je familie, je vrienden of je werk.
Ineens moet ze rekening met je houden, dingen aanpassen of zelfs voor je zorgen. Niet iets waar ze om gevraagd hebben.
Ik ben niet zo'n vrager, denk dat ik het allemaal wel zelf kan. Ik praat er ook niet over, of tenminste zo weinig mogelijk.
Dat is ook mijn valkuil. Zo kom ik weinig buiten, ga ik weinig bij mensen langs en ben ik een hoop mensen in contact verloren.
Afhankelijk van mijn energie, de vermoeidheid, de pijn, afhankelijk van een rolstoel (die iemand moet duwen), noem maar op.
De afhankelijkheid van dit alles, maakt het soms lastig. Niet iedereen snapt dit als je er niet dagelijks mee te maken hebt.
Mijn liefde heeft hier wel dagelijks mee te maken.
Hij weet alles van me, ziet alles aan me en dat is dan ook gelijk degene waar de meeste druk op staat. Hij is mijn mantelzorger, degene die deze taak het meest vervult, zonder daar over te 'zeuren'.
Hij neemt me mee op pad, duwt mijn rolstoel, is mijn geheugen en zorgt ervoor dat ik kan blijven doen wat ik doe. Hij ziet me als hij uit het werk thuiskomt en ik huilend boven de pannen sta. Te moe!
Zie je je liefde dan ook nog wel als liefde? Jazeker.
Zolang je momenten waarop je je goed voelt, blijft benutten. Leuke dingen blijft doen.
En er geregeld een potje humor in gooit. Lachen helpt en doet soms even vergeten.
Hij is mijn echte liefde! ❤️
Daarnaast hebben we 4 pubers die ook ineens de taak van Mantelzorger hebben gekregen. Respect! 💪
Ook zij nemen me mee op pad, duwen mijn rolstoel, vinden het niet erg als ik weer eens vergeet waar ons gesprek over ging, laten me
's middags in alle rust even slapen en gaan echt ontzettend goed om met de situatie.
Maar wat als mensen niet weten hoe ze ermee om moeten gaan? De taak mantelzorger te zwaar vinden.
Of het zwaar vinden familie, vriend of vriendin van een chronisch zieke te zijn.
Het lastig vinden te vragen hoe het nu echt gaat. Of 'gewoon' niet snappen waar je grens ligt, waarom je nooit langskomt.
Hoe gaat jouw omgeving hiermee om?
Iemand die ineens de taak van mantelzorger heeft.
Of heb je iemand in je omgeving, waarvoor het toch te moeilijk was?
Laat het weten in de reacties, ik ben benieuwd naar je mooie verhaal.
Reactie plaatsen
Reacties