De WIA beoordeling

Het gesprek begon luchtig met de vraag hoe het gaat, over de werkzaamheden die ik deed voordat ik ziek werd en wat uitleg over hoe het allemaal berekend wordt. 
De arts, die ik 23 december sprak, heeft alles in een lijst gezet en gekeken naar hoeveel uur je op papier zou kunnen werken. Het kwam uit op 20 uur. Dit klonk natuurlijk bizar en je schrikt ervan. Moet ik nu gewoon 20 uur gaan werken? 

Maar snel daarna legde ze uit dat ze dan nog kijken naar je beperkingen en of er banen zijn die je zou kunnen doen. Hier rolde geen enkele baan uit die ik op dit moment zou kunnen doen. En op dat moment word je iets rustiger. 

Uiteindelijk vertelde ze me dat ik daarom 80-100% arbeidsongeschikt ben. Ik krijg volledige WIA, met kans op herstel.
Dit zal voor nu zijn tot 23 december 2023.
Wat een opluchting! Maar ook erg confronterend. Ik merk dat ik mijn tranen in zit te houden. Het is zo lastig te beseffen dat je nu echt even niks hoeft, dat je je kunt focussen op jezelf. Maar ook dat je niet kunt werken. Dat je heel veel graag wilt, maar niet kunt. 
Mijn werk was iets voor mezelf en ik vond het fijn om te doen. 

Ik, maar ook mijn lief en kinderen, zullen dit weer even een plekje moeten geven.
Het gaat natuurlijk ook veel rust geven. Niet meer het gevoel te hoeven hebben je te moeten verantwoorden, uit te leggen hoe het gaat en het gevoel te hebben te moeten bewijzen dat je er alles aan doet om "beter" te worden.

Zo dankbaar! 🙏
Dankbaar voor mijn lief, die me onvoorwaardelijk steunt en helpt.
Dankbaar voor de kinderen die het begrijpen en ook helpen waar ze kunnen.
Dankbaar voor mijn (schoon)familie die naar me luisteren en lieve woorden sturen.
Dankbaar voor een goede bedrijfsarts, die me serieus nam en me begeleidt heeft door dit traject.

En dankbaar voor de lieve berichtjes van de mensen om me heen, al heb ik het idee dat dit er sinds 2 jaar wel echt minder zijn geworden.
Misschien door corona (het afspreken), of het niet weten wat ze moeten zeggen of dingen niet willen horen.
Maar ook door mezelf. Ik heb de contacten ook zeker niet goed bijgehouden. Mede ook door corona, maar ook door het gevecht met mezelf, door het vele regelen, de artsenbezoeken, de onderzoeken en het niet kunnen accepteren dat de situatie zo is. En de weinige energie, waardoor er minder ruimte was voor andere dingen.

In het geval dat het aan mij ligt, ik ben jullie zeker niet vergeten en hoop dat er weer meer ruimte komt voor een wat socialer leven. ❤