In maart 2022 is na een onderzoek bij de psychiater vastgesteld dat de oudste van ons stel een depressie heeft.
Een verleden met nogal wat gebeurtenissen het gezorgd voor trauma's.
Een tijd lang gesprekken met een psycholoog, maar is dit genoeg?

Een puber van toen 16, nu 17 jaar in haar examenjaar die stemmen hoort in haar hoofd, momenten heeft dat ze het niet meer ziet zitten en zich geen raad weet met zichzelf.

In december 2022 kwamen we terug van de psychiater met een recept voor medicatie. Dit zou de stemmen iets moeten onderdrukken. Dit was ook tijdelijk zo, maar niet voor lang.

Afgelopen februari ging het allemaal mis.
Er gebeurde iets waarop we haar aanspraken. Dit viel totaal verkeerd, ze pakte haar spullen en ze liep weg. Ze belde haar biologische vader op om haar op te halen. Paniek in huis. We herkenden haar niet. Het werd zwart voor haar ogen, zei ze later. Na een paar dagen kwam ze weer thuis. Alles ging door.
Haar gedrag veranderde. Er werd gelogen, gespijbeld en we hadden te maken veel ups en downs in haar doen en laten.
In mei ging het weer mis. De tweede keer dat ze wegliep. En weer nadat we haar wezen op iets wat er gebeurd was. Weer een aantal dagen naar haar biologische vader.

Er was contact met school, de psycholoog, de psychiater en het jeugdteam. We hadden geen idee meer wat we er mee aan moesten.
Er werd ons gezegd dat het een opstandige puber was, dat ze examenstress had en dat het echt wel rustiger zou worden. Maar niets was minder waar. Het ergste moest nog komen. 

Ondertussen kreeg ze er ook nog slaapmedicatie bij, want de nachten waren niet fijn.

Ondertussen liep de spanning in huis op. Er kwamen ‘nieuwe’ vrienden in het spel. We hadden al een aantal keer gesprekken gehad dat ze uit moest kijken met mensen die gebruik maken van haar kwetsbaarheid en het feit dat ze erg beïnvloedbaar is. Maar dit is iets dat ze niet ziet. Deze vrienden wonen op zichzelf en dat is natuurlijk super interessant.

Ineens werd alles anders. Ze wilde daar zijn en niet hier. Ze vond dat ze thuis geen vrijheid had en dat overal op gelet werd. Steeds vaker zat ze daar.
En toen we het er thuis over wilde hebben, liep ze weer weg, naar haar vrienden. Ze bleef daar slapen.

Bijna dagelijks had ik contact met hulpverleners. Dit is niet mijn meisje, ze is anders. Elke keer weer uitleggen hoe het ervoor stond, maar vaak leek het alsof wij er de schuld van kregen. Of wij haar niet vrij lieten. Je bent aan het vechten, maar waartegen.

Er werd een spoedoverleg gepland met verschillende hulpverleners erbij. Er werden afspraken gemaakt. Dat zou moeten helpen. Maar 1 dag verder en het ging weer mis. Ze liep weer weg. En toen was het klaar.

Ik was op, wij waren op. Dit kost zoveel energie. Op de verjaardag van haar zusje, die 16 werd, is besloten dat ze naar de crisisopvang moest. Hectiek natuurlijk, maar dit zou rust moeten geven voor iedereen. Daarna zou de ambulante spoedhulp ervoor zorgen dat ze weer thuis zou komen, met goede afspraken. Voor thuis, maar ook voor op vakantie, want deze zit eraan te komen.

Ook op de crisisopvang kwam ze haar afspraken niet na en was er voor ons nog geen rust. Nog steeds contact met alle hulpverleners.

De psycholoog kijkt naar een persoonlijksheid onderzoek, omdat we al langere tijd aangeven dat we denken dat er meer aan de hand is. Hopen dat dit gauw gedaan kan worden.

Na anderhalve week kwam ze thuis. De ambulant spoedhulp mee. En weer werden er afspraken gemaakt. Geven en nemen. Terwijl wij al lange tijd alleen geven en er niks voor terugkrijgen, was dit best een dingetje. Maar oké, afspraken gemaakt. Na 2 dagen kwam hij terug, maar kreeg helaas een ander bericht dan gehoopt. Het lukt niet met de afspraken. Maar wat nu? De vakantie komt eraan en wij zijn echt moegestreden. Ook hebben we nog 3 andere kids waar we aan moeten denken. Ze blijft ook maar roepen dat ze hier niet wil zijn, dat ze die paar maanden uitzit (tot haar 18^e) en dan toch weggaat. Ze liet voor het eerst haar andere ik zien in het bijzijn van een hulpverlener. Ze was boos.

De dag erna kwam hij nog een keer langs, maar nu samen met iemand van het jeugdteam. Ook nu was ze boos. Ze wil hier niet zijn, ze wil niet mee op vakantie. Ze wil met haar vrienden op vakantie naar het buitenland. Hier geven we geen toestemming voor. Als dit dan niet kan, dan gaat ze in hun huis zitten, in haar eentje. Het plan was al helemaal gemaakt.
Voor ons was dit kiezen tussen 2 dingen waar we ons niet goed bij voelden.

De uiteindelijke beslissing was dat ze niet meegaat op vakantie en toch 2 weken daar in huis gaat zitten. Maar ook hier zitten regels aan vast. Geen contact met ons en elke dag contact met iemand van het jeugdteam.

Het geeft rust. Niet helemaal natuurlijk. Maar ergens geeft het rust. Eindelijk is er ingezien dat het niet aan ons ligt, of aan de thuissituatie, maar dat het ligt aan haarzelf.

We zijn er nog lang niet, dus wordt vervolgd.

De vakantie zit erop. En ik kan zeggen dat erg dubbel voelde.

Een vakantie waar we met zijn zessen van zouden genieten, maar uiteindelijk met zijn vijven gingen doen. Op vakantie met 2 auto’s, op weg naar Leersum om 2 weken even te proberen alles los te laten.

In de auto met Sanne besefte ik dat we toch iemand mistte en de tranen kwamen al. Iets wat niet tegen te houden was en de eerste dagen er ook nog wel een beetje waren. Ook bij Sanne, die ineens alleen op een kamer lag i.p.v. met haar grote zus. Fleur die toch contact zocht, gaf soms toch een beetje stress. Maar toch konden we ook genieten van de rust, de buitenlucht en elkaar.

Twee weken lang even niet strijden met hulpverleners. Even alles loslaten. Iets wat natuurlijk moeilijk is, maar ook even goed doet. Eigenlijk geeft alles wat je doet (of niet doet) een dubbel gevoel.

Eenmaal thuis ging alles door, alsof we niet weggeweest waren. Gelijk weer contact met het jeugdteam. Ik stortte in en lag 2 dagen alleen maar op bed, als een zombie, gevoelloos en niet leuk voor de rest in huis. Met als gevolg een relatie die bijna op springen staat. Dit is wat ze allemaal veroorzaakt. En het lijkt wel of niemand dat ziet.

Gelukkig is onze relatie sterk en komen we er weer uit, maar het is heftig, voor ons allemaal.

Ondertussen zit ze nog steeds bij die ‘vrienden’ in huis, veilig of niet. Al 7 weken is ze van huis.

We komen achter dingen die gebeurd zijn, terwijl wij weg waren. Als voorbeeld een bezoek aan de huisarts en zelfs aan het ziekenhuis. Maar hier horen we niks van. Niemand die ons verteld wat ze daar gedaan heeft en van haarzelf horen we dat het ons niks aangaat.

Wat moet je dan? Ik maak me zorgen, ik ben boos, maar ook verdrietig.

Je wordt als moeder overal buiten gehouden. Ze is bijna volwassen en mag de keuze maken het niet te delen. Wat zit de hulpverlening toch krom in elkaar!

We krijgen familie therapie. Het eerste gesprek is inmiddels geweest. Hoe staat iedereen erin en wat zou je willen?

Ik wil rust! Ik ben moegestreden.

Als je vraagt om rust, komt er vaak nog iets achteraan. 
Maandag (4/9) kwam ze in de ochtend de rest van haar spullen halen, dat wil zeggen al haar kleren en spullen voor school.
Heftig, omdat ineens alles van haar hier in huis weggaat. En heftig om haar weer te zien. Verdrietig. Een knuffel en dat gaat ze weer. Een knuffel die bijna 8 weken niet heeft plaatsgevonden.
In de middag moest ze naar de huisarts, omdat ze heel erg aan het hoesten was een er bloed mee kwam.
Gelukkig hield ze me op de hoogte.
Maar er kwam een verwijzing naar de SEH.
Hier heeft ze de hele avond gezeten, met een vriend en vriendin.
Veel appjes heen en weer. Ze wilde dat ik er was. Aangezien we niet wisten waar dit heen ging, besloot ik thuis te blijven. Ze was in ieder geval niet alleen.
Later in de avond kwam het bericht dat ze moest blijven. Een longontsteking en ontstoken amandelen.
Ze moest een aantal dagen blijven.
Ik heb mijn gevoel aan de kant gezet en was er voor haar. Even zag ik mijn meisje terug, hoe ze was. Sanne en ik waren er elke dag. Ze deelde weer dingen en het leek erop alsof het beter ging.
In goed overleg besloot ze niet terug te gaan naar haar vrienden. Er werd een crisisopvang geregeld.
Samen met 2 handhavers zijn we haar spullen op gaan halen bij die 'vrienden'. Het jeugdteam vond het geen goed idee om dit alleen te doen. Ze kon dezelfde dag na het ontslag uit het ziekenhuis terecht bij de opvang. Zo fijn en het contact leek beter. Ze appte weer en belde. 

Helaas was dit van korte duur. De maandag erna hadden we een gesprek op de opvang, maar deze liep anders dan gedacht. Ik kwam erachter dat er sinds dezelfde avond dat ze bij de opvang was al contact was met die vrienden. Ik weet niet wat ze haar gezegd hebben, maar ze besloot direct haar spullen te pakken en weg te gaan uit de opvang, terug naar die twee.

Ik was kapot, snapte er niks van en kon alleen maar huilen. Ik voelde me gebruikt. Maar aan de andere kant heb ik geen idee wat haar beloofd of gezegd is. Maar weer ben ik mijn meisje kwijt. Alles wijst er op dat ze in handen is gevallen van een loverboy. En ik kan er niks aan doen, zolang ze het zelf niet ziet. Ze spijbelt van school, meld zich ziek en werkt niet. Ze is totaal afhankelijk van hun en enorm kwetsbaar. Ook is ze inmiddels ingeschreven op hun adres. Hoe bizar dat minderjarigen dit zomaar kunnen doen! Vanaf 16 jaar heb je in dit land dus alle vrijheid om dit soort dingen te kunnen doen.

Het contact werd dus inderdaad weer minder en de toon van de gesprekken waren niet fijn. Ik weet niet meer wat ik moet doen.

Deze week is Veilig Thuis begonnen en hier is onze laatste hoop op gevestigd.

Waar onze hoop nog gevestigd was op Veilig Thuis, is ook deze hoop nu weg. Het besluit na 1 kort huisbezoek en 1 gesprek was dat er geen onveilige situatie is. 

Daarnaast heeft ze besloten dat ze, samen met die 2 'vrienden' gaat verhuizen naar Arnhem. 
Hierbij gaat dus ook de familietherapie niet meer door. Het op en neer reizen is niet te doen. 

En dus worden alle dossiers gesloten.

Dit was het dan. Een situatie die je niemand toewenst. Uitgestreden.
Ik gun echt niemand waar wij doorheen gegaan zijn, de hulpverlening die het niet op tijd in hebben gezien en nu is het te laat!
Ik ben haar kwijt. 

Mijn hart mist een stukje en ik heb geen idee hoe ik dit moet verwerken. Hulp voor mezelf is vast ingeschakeld, maar dit gaat een lange weg worden.

Ik blijf van haar houden, voor altijd!
En ik hoop dat ik haar ergens weer in mijn armen kan sluiten en haar nooit meer los te hoeven laten.

💔