Heb je ook wel eens het gevoel dat je geleefd word? Nou, ik wel de afgelopen tijd. Je bent te druk, maar je weet eigenlijk niet waarmee. Of misschien ook wel, maar je wil het niet weten. Dan heb je nog verschil tussen fysiek druk zijn of mentaal druk zijn. Bij mij is het vooral mentaal druk, wat weer invloed heeft op mijn fysieke toestand. In mijn nieuwe blog probeer ik de afgelopen tijd 'kort' samen te vatten.
Om te beginnen is in februari het revalidatietraject bij het OCA afgerond. Superfijn. Deels heb ik er zeker iets aan gehad, maar deels ook zeker niet. In mijn hoofd zijn wel wat dingen veranderd, ben ik dingen gaan accepteren. Maar lichamelijk is er weer wat achteruitgang bijgekomen. Nu het traject afgerond is, dacht ik wat rust terug te krijgen. Niet meer 2 keer per een ochtend bezig, maar weer meer tijd voor mezelf. Heb er, via de ergotherapeut, 2 nieuwe hulpmiddelen aan overgehouden: als eerste een zadelkruk, zodat ik lekker zittend kan koken en niet meer op het aanrecht hoef te zitten, daarnaast ook een trippelstoel om uit te proberen. Zo kan ik kijken of de inspanning in huis verminderd word en daardoor mijn temperatuur stabieler blijft. De zadelkruk vind ik super, maar de trippelstoel is nog wel een gevecht. Achteruit rijden op een stoel die alle kanten op wil, behalve de goede. Ik ben vooral benieuwd hoe dat gaat als de temperatuur buiten oploopt en daardoor mijn temperatuur ook. De trippelstoel heb ik voor een half jaar kunnen huren via medipoint en wordt vergoedt door de basisverzekering. Dus mocht je dit ook willen uit proberen, zou ik vooral even kijken op medipoint.
Zo'n 2 weken terug had ik een telefonische afspraak met Robidus. Zij hebben de re-integratie begeleiding overgenomen van het werk, omdat ik een WIA uitkering toegekend heb gekregen. Dit omdat het ziekenhuis waar ik werkte nog 10 jaar verantwoordelijk voor me is op dit gebied.
Ik werd gebeld door een hele lieve vrouw, die overigens niks weet op medisch gebied of wat er precies met je aan de hand is. Ik ben daar heel open in, dus heb ik uitgelegd hoe het er nu voor staat. Dat ik een revalidatietraject heb afgesloten, maar dat ik er zeker niet beter uitgekomen ben. Ik heb nu, voor mijn idee, alles geprobeerd wat mogelijk is op dit gebied, qua revalidatie en onderzoeken. Ik heb verteld dat ik meer hulpmiddelen heb en dat de inspanning gebonden hyperthermie er nog steeds is.
Haar conclusie was dat ik niet meer beter zal worden en dat er ook geen mogelijkheden meer zijn om te herstellen. Ze gaat nu een afspraak maken met een verzekeringsarts om te kijken wat hij/zij ervan vind. Zo nodig worden er gegevens verzameld en wordt er een verslag opgesteld om vervroegd IVA aan te vragen.
Een IVA staat voor ‘inkomensvoorziening volledig arbeidsongeschikten’. Men gaat er vanuit dat je niet meer herstelt, waardoor je in de toekomst niet meer kan werken. Je ontvangt dan een IVA.
Mijn herkeuring stond eigenlijk gepland in december, maar het zou dus maar zo anders kunnen lopen. Ben benieuwd.
Ik zei eerder al dat ik hoopte na het revalidatietraject wat rust te krijgen, maar helaas is dit niet gelukt. In een samengesteld gezin met 4 pubers is altijd wel iets aan de hand.
De oudste van het stel heeft helaas sinds vorig jaar een depressie. Op zich ging het best redelijk, maar begin dit jaar kwam er een omslag.
Ik zal niet alles in detail vertellen, omdat ik dat voor haar niet fijn vind, maar ook hierin vind ik dat het geen taboe mag zijn.
Sinds december zit ze aan de medicatie, wat langzaam opgebouwd is. Ze is enorm op zoek naar zichzelf, wat haar in flink wat problemen brengt; woedeaanvallen, foute vrienden, foute acties en heel veel zorgen voor ons. Er zijn inmiddels heel wat hulpverleners betrokken, maar dit gaat nooit snel genoeg. Afgelopen maand is ze 2 weken van huis geweest. Ze zat bij haar biologische vader (waar ze eerder helemaal geen contact meer mee wilde). Ze had al een een tijdje contact en schijnaar is dit wat ze nodig heeft in haar zoektocht. Het doet veel hier in huis. Ze is nu weer ruim een week thuis en het lijkt rustiger. Maar er blijft spanning. De hulp is hard nodig, voor iedereen, en vooral voor haar.
Hierdoor hebben mijn lief en ik het soms zwaar. Een hoop zorgen om haar, maar ook om de andere kids. En om onze relatie.
Gelukkig weten we wat we aan elkaar hebben en hebben we al zoveel doorstaan. We houden de hele wereld van elkaar en we gaan hier doorheen komen. Maar soms is ook liefde hard werken.
We proberen tijd samen te blijven hebben. Zo hebben we voor het eerst sinds jaren weer carnaval gevierd. Dat klinkt heel stoer, maar dat viel wel mee. We wilden graag carnaval vieren in Uden, waar mijn lief vandaan komt. Dus een leuke outfit en op pad. We hebben voornamelijk buiten, voor de kroeg, gezeten. daar stonden wat krukken en zo kon ik het goed volhouden. We waren vroeg weer op onze fijne logeeradres (mijn schoonouders), maar hebben toch even de sfeer kunnen proeven.
Ook zijn we begin deze maand heerlijk samen uit eten geweest. Lekker bij de Griek bij ons in de binnenstad.
We vierden Valentijnsdag. Iets wat we eigenlijk nooit doen, maar dit jaar schijnbaar nodig hadden.
Aankomend weekend gaan we weer een Fletcher (nr 15 op ons lijstje) bezoeken. We hebben een feestje in Nijmegen en slapen lekker in de buurt.
We proberen te blijven genieten van elkaar en van het moment. Dan komen we er wel.🤍
Reactie plaatsen
Reacties