Hoe lastig is het om je echte gevoelens te uiten? Het voelt alsof je zeurt, of continue klaagt over hoe zwaar je het hebt. Ik ben positief, probeer zoveel mogelijk te genieten, al is het maar van kleine dingen. Maar eens in de zoveel tijd ben ik mezelf niet, weet ik geen raad met mijn gevoelens. Dan schreeuw ik, dan huil ik en stoot ik iedereen van me af. Een kant die weinig mensen van me zien. Op deze momenten kan ik niet accepteren dat dit nu mijn leven is. Hoe ga jij om met dit soort momenten?
Gevoel kun je niet sturen en dat is me wel duidelijk geworden de afgelopen tijd. Ik probeer te accepteren dat ik thuis zit, dat ik vaak een rolstoel moet gebruiken als ik de deur uit ga en dat ik voor heel veel dingen hulp nodig heb.
Maar soms gebeurt er iets in huis, waardoor ik besef dat dit het is. De muren komen dan op me af en ik heb het idee dat ik dan vooral bezig ben met (puber)problemen oplossen en de dagelijkse dingen die moeten. Ik ben dan jaloers op iedereen die gewoon doorgaat met werk, school of andere dingen. Niet eerlijk natuurlijk, want niemand kan er iets aan doen. In mijn hoofd probeer ik echt plannen te maken, dingen te doen of met iemand af te spreken voor een bakkie. Maar ik heb er geen energie voor. Terwijl ik ook denk dat er energie uit te halen is.
Twee stemmetjes in je hoofd.
Eén stem die zegt dat je er op uit moet en de andere stem die te moe is om iets te doen of zelfs te praten. En de laatste stem wint het meestal.
De afgelopen dagen zag ik het niet meer. Ik was boos, op iedereen. Zo boos dat ik dan ook niet meer redelijk ben en dingen roep die niet fijn zijn. Ik stoot degene die het meest van me houd van me af. Dan denk ik dat het lastig is om met mij samen te leven, dat ik alleen maar hulp nodig heb en dat ik dat een ander niet kan aandoen. Dan denk ik dat niemand me begrijpt, dat niemand snapt hoe het is om alleen maar thuis te zitten en om niet te kunnen wat je graag zou willen.
Gelukkig heb ik iemand in mijn leven die me laat zien dat liefde alles doorstaat. En dat ik er mag zijn. Die me met alle liefde helpt als het nodig is. Die ervoor zorgt dat we samen kunnen huilen, maar ook zeker kunnen lachen. En me overal mee op pad wil nemen, rolstoel of niet.
Deze buien zullen er zeker vaker zijn. Ik zal het moeten accepteren, net als de rest.
Heb jij ook zulke buien? Of heb je je situatie al helemaal geaccepteerd? Ik ben benieuwd naar je verhaal.
Reactie plaatsen
Reacties