Het begint met een gesprek met de bedrijfsarts. Het zijn moeizame gesprekken en ik heb het gevoel dat ze niet naar me luisteren en me al helemaal niet serieus nemen. Informatie die opgevraagd zou worden bij de maatschappelijk werkster en huisarts is er niet. Elke keer weer opnieuw hetzelfde gesprek. En het advies blijft dat ik gewoon aan het werk moet.
Een dag erna een telefoontje van het werk. Ze kunnen niet meer om het advies van de bedrijfsarts heen. Als ik nu niet begin te werken, dan voeren ze een loonstop in. Dit helpt niet, de paniek slaat toe.
Maar ik heb geen keus en ga dan toch maar 2 keer per week een uur naar het werk. Een gevaarlijke rit in de auto (moe, hoofdpijn, misselijk en slechte concentratie), huilend op het werk en koorts.
Ik dien een klacht in tegen de bedrijfsarts. Ik voel me niet gehoord en zeker niet begrepen.
Ondertussen gesprekken met psycholoog, huisarts, rechtsbijstand en een telefonisch consult met de internist.
De huisarts en psycholoog zorgen voor een brief naar de bedrijfsarts.
De internist belde om te vertellen dat er weer niks uit mijn bloed kwam en dat de thoraxfoto goed was. Ze wil nog een x sinus (foto van de holtes in je hoofd) bij de KNO laten maken. Ik heb ook al jaren een chronische gehoorgangontsteking. Misschien heeft dat er nog iets mee te maken.
Eind september gaat het weer mis. Alleen maar op bed, moe, niet eten, niet drinken en heel veel huilen.
Ik moet me vasthouden aan alles om maar niet te vallen. Ik meld me weer ziek.
Reactie plaatsen
Reacties