Ik begin op 1 oktober met een x sinus, een foto van de holtes in je hoofd (voorhoofd, neus e.d.). In de middag belt de internist al met de uitslag, maar deze is goed. Ze weet het niet meer. Dus hiermee houden de onderzoeken op en gaat er een verwijzing terug naar de huisarts. Waar komt die koorts dan vandaan?
Ook weer sessies bij de psycholoog. We praten over dat ik wel erg veel moet. Tenminste, van mezelf. En als ik dan niet gedaan heb wat ik 'moet' van mezelf, lig ik 's avonds op bed boos op mezelf te zijn en me schuldig te voelen over wat ik niet gedaan heb.
Ik voel me schuldig naar de kinderen. Niet nodig, ze vinden het vervelend voor me, maar helpen me met liefde en houden van me.
Opnieuw een gesprek met de bedrijfsarts. Een andere dit keer, aangezien ik tegen de vorige een klacht heb ingediend.
De brief van de huisarts, psycholoog en mijn temperatuur registratie mee.
Wat een ander soort gesprek. Iemand die me echt hoort en ziet hoe het met me gaat. Of juist niet gaat. Die de tranen ziet en het gevecht met mezelf. Dat ik wel wil, maar niet kan.
Hij begint het gesprek met de vraag of ik een terugkoppeling heb gekregen over de klacht. Die heb ik niet, hij gaat er achteraan.
Daarnaast heeft hij zich goed ingelezen in mijn dossier, dus gelukkig niet weer het hele verhaal opnieuw. Conclusie is niet aan het werk en hooguit 1 keer contact met het werk. Wat een opluchting en erg dankbaar.
Reactie plaatsen
Reacties