En zo is het alweer december. De tijd vliegt voorbij. Ik ben inmiddels begonnen met een revalidatietraject bij het OCA. Begin september had ik een kennismakingsgesprek en in oktober vonden de intakes plaats met de psycholoog, fysiotherapeut en revalidatiearts. Daarnaast moesten er verschillende vragenlijsten ingevuld worden. Ik neem je even mee in het traject tot nu toe.
De afgelopen weken waren druk. Niet eens in wat ik zelf moest doen, maar geregel en chaos. En of dat nog niet genoeg was, lig ik nu met corona op bed, in isolatie op mijn slaapkamer. Gelukkig heeft de rest in huis (nog) nergens last van. Maar aangezien ik de enige ben die eigenlijk nergens komt, zagen we deze niet aankomen. Fijn, zo'n lage weerstand! 😔
Wat een leuke zondag had moeten worden met een verjaardag van (o)ma, liep toch weer even anders. Voor het eerst in lange tijd zouden we weer samen zijn met de hele familie (lees: broers, (schoon)zussen, zwager, neefjes en nichtjes, wel 21 mensen gezelligheid). Maar ik begon de dag weer op de SEH en we eindigden de dag met complete chaos, de buikgriep had toegeslagen.
Wat vrijdag begon met een beetje buikpijn, eindigde in een spoedopname in het ziekenhuis. Ik ben sinds vanochtend gelukkig weer thuis, maar het was best even spannend. Vandaag las ik ook wat ik nu precies had: ileus.
Het einde van de zomervakantie is in zicht. We zijn op vakantie geweest, we hebben jarige kinderen gehad, ik heb aan een antibioticakuur gezeten en we zijn nog een nachtje weg geweest. De structuur was ver te zoeken en ik ben zeker wat grenzen over gegaan, maar we hebben ook erg genoten.
Oké, ik wist dat de tijd voorbij vloog, maar juni is echt te snel gegaan. Er is een hoop gebeurd. Zoveel dat ik niet de tijd en energie had om te schrijven. Daar baal ik van. Maar ik zal proberen juni en een stukje juli nog even door te lopen.
Ongeveer een maand geleden schreef ik mijn laatste blog. Veel te lang geleden, maar door een verbouwing bij ons thuis ben ik druk geweest. Te druk. Met voorbereiden, met inpakken en vooral met het bewaken van mijn grens. Alles is op tijd gelukt, behalve het laatste. En daar heb ik behoorlijk last van.
Woensdag 20 april, een avondje naar het theater met mijn oudste dochter Fleur. Haar grote idool Tommie Christiaan doet een voorstelling samen met Sjors van der Panne: 'Echte mannen huilen niet'. Zoals al vaak geschreven ben ik niet zo van het plannen, maar sommige dingen moeten nu eenmaal op tijd worden vast gelegd. Dat was dus heel veel duimen en hopen dat ik deze avond samen met mijn dochter kon beleven. Zo niet, stond (bonus)papa Ramon op de reservelijst. 😉
De uitspraken 'Maart roert zijn staart' en 'April doet wat hij wil' is zeker van toepassing hier in huis We hebben pittige weken achter de rug, dat ik zelfs niet de energie had om te schrijven. Dat probeer ik nu even in te halen.
Nu, een week na mijn quarantaine, weer een klein beetje energie om wat te schrijven. Ik ben de corona doorgekomen, maar merk dat ik wat meer tijd nodig heb om helemaal te 'herstellen'. Een nog moeier lijf, meer hoofdpijn en een hoop tranen, maar we zijn door het ergste heen.
De laatste. Ook ik ben de klos. Woensdagavond nog een negatieve zelftest, maar donderdagochtend was dat al anders.
Al 3 kinderen genezen, nog eentje in isolatie, maar blijkbaar was het nog niet klaar. In ieder geval is positief nu even een heel ander gevoel.
Wat een chaos weken. Na de positieve uitslag van het UWV betreft de WIA dacht ik dat er een wat rustigere tijd aan zou breken, maar helaas. Vooral corona heeft hier zijn werk gedaan afgelopen tijd. Zelf helaas ook niet top, flinke hoofdpijnen en weer een bezoekje huisarts gedaan, maar voor mijn (nog) geen corona.
Na een onrustige nacht en veel opgebouwde spanning (ik had alle slechte scenario's al in mijn hoofd gehad) was het gisteren zover: het gesprek met het UWV over de WIA beoordeling. Het kon gelukkig via videobellen en mijn lief kon vanaf zijn werk mee in het gesprek.
We zitten alweer een paar dagen in het nieuwe jaar. Oudjaarsavond is goed verlopen (Lees: leuke televisie, lekkere hapjes en met ons complete gezinnetje). Het nieuwe jaar zijn we ingegaan met een glas champagne en knuffels en kussen.Wat een jaar hebben we achter de rug, Zo trots op mijn mooie, sterke, en liefdevolle gezin: mijn lief Ramon en onze 4 pubers Fleur, Sanne, Daan en Tessa.
